Het was overal in het nieuws: de Urgenda-uitspraak van 20 december 2019. De zaak is vaak verschenen in de media maar juridisch gaat er ook het een en ander schuil achter de uitspraak. In dit artikel ga ik in op de inhoud van de uitspraak, de achterliggende juridische kwestie en de situatie na de beslissing. Inhoud van de uitspraak De rechtszaak loopt al sinds 2015 en is nu eindelijk ten einde gekomen. De rechtbank in 2015, het hof in 2018 en de Hoge Raad eind 2019 zijn allemaal tot hetzelfde oordeel gekomen: Urgenda wint. Dit gewezen oordeel van de Hoge Raad betekent dat de zaak onherroepelijk is geworden. Dat betekent dat er geen rechtsmiddel meer openstaat tegen dit oordeel en dat de zaak beslissend is voor de kwesties van geschil. Deze zaak ging voor de menigte vooral over het terugbrengen van de uitstoot van broeikasgassen met 25% ten opzichte van 1990. De Staat had aangevoerd dat de doelstelling was eind 2020 een reductie van 20% te behalen ten opzichte van 1990 en daarna in de opvolgende jaren sneller af te bouwen. Dat zou betekenen een reductie van uitstoot tot 49% in 2030 en 95% in 2050. Urgenda beweerde echter dat de Staat
Per 1 januari 2020 zal de Wet afwikkeling massaschade in collectieve actie (hierna: Wamca) in werking treden.[1] Het wetsvoorstel voor deze wet gaat terug tot 15 november 2016. Toen zag men al in dat er de mogelijkheid zou moeten bestaan van een collectieve actie in geval van massaschade, in het bijzonder een vordering tot schadevergoeding. De wet is nu eindelijk officieel van de grond, met alle gevolgen van dien. In dit artikel wordt de Wamca inhoudelijk onder de loep genomen en in dat kader zullen de belangrijkste wijzigingen en gevolgen van het intreden van de Wamca worden besproken. De situatie tot 1 januari 2020 De wet zal binnenkort in werking treden maar we zijn tot die tijd gebonden aan de huidige wetgeving. De nieuwe wet zal zien op gevallen van massaschade. Hier kunnen bijvoorbeeld woekerpolissen of gebrekkige medicijnen onder worden verstaan. Dit zijn dus zaken waarin door veel gedupeerden schade wordt geleden. Er bestaat al huidige wetgeving in het kader van collectieve acties. De Wet collectieve actie regelt dat belangenorganisaties voor een groep gedupeerden een procedure aanhangig kunnen maken bij de rechter. Er kan in een dergelijke situatie door de belangenorganisatie een verklaring van recht gevorderd worden. Als deze
Per 23 september 2019 heeft de landelijke rechtspraak antwoord gegeven op de door de KBvG en NVI gestelde vragen ten aanzien van ambtshalve toetsing in consumentenzaken en een bijbehorend informatieformulier. Naar aanleiding hiervan is landelijk besloten dat vanaf de eerste roldag na 1 december 2019 rechtbanken tussenvonnissen zullen wijzen waarin aanvullende gegevens opgevraagd zullen worden met behulp van een extra informatieformulier. Vanaf 1 april 2020 zullen rechtbanken geen tussenvonnissen meer wijzen en worden repeatplayers geacht bij dagvaarding alle nodige gegevens in te leveren. De situatie tót 1 december 2019 Om goed te kunnen begrijpen wat dit allemaal voor effect heeft moet men eerst inzicht krijgen in de huidige situatie. Veel partijen in gerechtelijke procedures procederen eenmalig of sporadisch. Er zijn echter ook procespartijen die met regelmaat (moeten) procederen, de zogenaamde repeatplayers.[1] Deze partijen sturen dan geregeld dagvaardingen de deur uit, die matig tot niet onderbouwd zijn. Deze partijen voldoen dan niet aan de wettelijke bewijsaandraagplicht en substantiëringsplicht.[2] De rechtbank spreekt dan geregeld nietigheid van de dagvaarding uit, waarna dezelfde eiser opnieuw een dagvaarding kan sturen die dit keer wel compleet is. De eiser betaalt dan wel twee keer kosten voor het aanbrengen van de zaak[3], maar ze hebben hierdoor wel kostbare tijd gewonnen om de zaak beter voor te bereiden. Het probleem van deze gang van
Als menigeen spreekt over de taken van een deurwaarder gaat het vaak over mensen uit huis zetten of beslag leggen op bankrekeningen. Soms hoor je zelfs dat het de deurwaarders schuld is dat een persoon ergens toe gedwongen wordt. Klopt dit echter allemaal? De vraag is anders gesteld: wat doet een deurwaarder nu écht in de praktijk en wat voor doel/functie hebben deze werkzaamheden voor de maatschappij? Allereerst moeten de hoofdtaken van een deurwaarder duidelijk worden onderscheiden van uitzonderlijke handelingen. Er zijn namelijk handelingen die een gemiddeld deurwaarder iedere week moet verrichten, maar ook handelingen die in slechts enkele gevallen voor komen. Hoofdtaken Een van de belangrijkste en zeker meest voorkomende taken van een deurwaarder is het dagvaarden van een gedaagde en het betekenen van een zogenaamd exploot van dagvaarding. Deze handelingen bevinden zich beide in het begin van de procesrechtelijke procedure. De deurwaarder maakt bij het dagvaarden van een gedaagde een verslag van het betekenen van deze dagvaarding. Het betekenen van een dagvaarding houdt simpelweg in dat de deurwaarder er voor zorgt dat de dagvaarding officieel aan de gedaagde wordt overhandigd. Dit gebeurt in de regel door de dagvaarding in persoon aan de gedaagde te overhandigen. Ook aan het
Laatste reacties